Niet meer te vermijden voor wie op kantoor werkt: Er staat wat te gebeuren

Vrijdagnamiddag. Die magische uren waarop het op kantoor lijkt alsof er gewerkt wordt, maar eigenlijk… ook weer niet. Iedereen tikt wat op z’n toetsenbord zonder goed te weten waarom. De klok tikt traag maar zeker richting 16.00 uur.

Om 15.59 uur gebeurt het onvermijdelijke: de grote verdwijntruc. Je hoort stoelen schuiven, lades dichtklappen en iemand die iets te luid roept: “Fijn weekend, hé!”

Nee, officieel is het nog geen weekend, maar iedereen weet: deze persoon vertrekt.

Met een lege map onder de arm wandelt hij zelfverzekerd naar buiten — alsof hij nog een belangrijk dossier moet binnenbrengen, terwijl die map al drie weken leeg is.

Niemand start nog een taak op. Je collega tegenover je gaapt en haalt voor de vijfde keer koffie. Iemand anders zit “in Excel”, maar typt eigenlijk zijn weekendplanning. Sommigen doen zelfs alsof ze tikken — uit respect voor de schijn.

Tegen 16.30 uur is de helft van de bureaus leeg. En wie er nog is, zegt standaard:

“Zet het maar op mail, dan kijk ik het maandag na.”

Om 17.00 uur gaan de laatste schermen op zwart. En de weekendmens die dan opstaat? Die opent geen map meer tot maandag.